یکی از راه های مبارزه با انحراف شیعه و آخوندهای انگلیسی این است که چپ و راست نامِ شیرازی ها را در رسانه ها و مطالب برجسته کنی و مدام از قدرت و خطرِ شیرازی ها صحبت کنی و مطلب بزنی و مثلا یک ذره‌بین بدست بگیری و ردِپایِ شیرازی ها را در پس هر جریان و رویداد و . . . جست‌وجو کنی و بواسطه یافتن ردپایِ آنها ، در اصلِ آن رویداد شک و شبهه وارد کنی و خلاصه اینکه آنها را در حدِ یک جریانِفکری و رهبر مذهبی قدرتمند اپوزوسیون جمهوری اسلامی ایران معرفی و بزرگنمایی کنی . . .امّا 

 خب مشخص است که این روش دمِ دستی‌ترین و راحت‌ترین روش برای به اصطلاح مقابله با شیرازی هاست . . . ! اما دقیقا همان روش ، مطلوبِ این تیپ از آخوندهای انگلیسی و حامیان اصلیشان است و همان چیزی ست که امثالِ شیرازی ها بدنبال آن هستند و از وقوع و شیوعش استقبال هم می کنند .

 یک راه دیگر هم این است که بدون اینکه مدام بر نامِ شیرازی‌ها تمرکز کنی و عملا خود مبلغِ بی جیر و مواجبِ این جریانمی شوی ؛ ریشه تفکر ، منطق و گفتمانشان را به نقد و به چالش بکشی و تفکر و منطق و گقتمان اصیل اسلامِ نابِ محمدی و شیعه انقلابی و مثلا سبکِ عزاداری برآمده از این منطق و تفکر را در برابرش تقویت و ترویج کنی.

در چنین روشی دیگر شکل گیری یک حرکت جهانی میلیونی را منتسب به یک جریان بی ریشه مذهبی نمی کنی و این گونه قدرت و اثرگذاری و جایگاهشان را صدها برابر بزرگتر از آن چه که هستند بزرگنمایی نمی کنی و فرصت عظیم و استثنایی راهپیمایی میلیونی شیعیان از سراسر جهان را خودت با دستان خودت تبدیل به یک تهدید نمی کنی . . .  بلکه تلاش می کنی تا از این فرصت استثنایی و بی نظیر در جهت اهداف خودت و انتشار تفکر و منطق خود و یارگیری و تشکیلات سازی مدنظر خود استفاده کنی . . .

این روش البته روشی نیازمندِ تفکر و مطالعه و ایده و صرف وقت وهزینه  و روحیه ی جهادی است و البته روشی است که آخوندهای انگلیسی به شدت از آن هراس دارند و با  آن به مبارزه بر می خیزند  . . .