در ماه محرم امسال رسانه ملی اقدام به پخش یک سخنرانی از حسن رحیم پور ازغدی کرد. عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در این سخنرانی که در جمع عده ای از مداحان ایراد شده بود، از ترویج انحرافات در مراسم عزاداری‌ها و برخی بدعت گذاری‌ها انتقاد کرد.

یکی از مواردی که رحیم‌پور در میان انتقادات خود به آن اشاره کرد، “راه اندازی دهه های جدید عزاداری” بود. او در همین راستا گفت: سالی که شش ماهش عزاداری است دیگر عزاداری‌اش ارزشی ندارد. این کارشناس مسائل مذهبی همچنین با بیان اینکه عده ای مدام ایام جدید خلق میکنند به راه اندازی دهه محسنیه اشاره کرد و گفت که با این قبیل اقدامات جایگاه عزاداری شکسته می شود و خیلی‌ها دیگر رغبتی به عزاداری پیدا نمی‌کنند. 
به دنبال این سخنان وی برخی از کسانی که مخاطب انتقادات رحیم پور قرار گرفته بودند، اقدام به تحریف و انتشار گزینشی سخنان او کردند. آنها کوشیدند تا اینگونه وانمود کنند که رحیم‌پور منکر وجود حضرت محسن(ع) است.
به گزارش فتن ٬ پس از این جنجال‌ها رحیم‌پور که برای ایراد سخنان در پیش از خطبه‌های نماز جمعه تهران حاضر شده بود به هجمه‌هایی که در روزهای پیش از آن به مواضعش شده بود پاسخ داد.
او در میان سخنان خود از عبارت تشیع لندنی استفاده کرد و به تشریح خصوصیات و ویژگی های این فرقه انحرافی پرداخت.
رحیم پور این نوع از تشیع را به اندازه وهابیت خطرناک دانست و با بیان اینکه برخی مجالس عزادرای وجود دارند که آبروی شیعه را میبرند گفت: هدف دشمن و وهابیت این است که نشان دهند شیعه احمق است و جنگ داخلی راه بیندازند.
“شیعیان قالتاق” توصیف دیگری بود که رحیم پور از این گروه با آن یاد کرد و گفت: اینها شاه و صدام و داعش را می‌پذیرند ولی با خمینی و خامنه ای و مطهری درگیر می‌شوند. اینها به انقلابیون با بغض نگاه می‌کنند.

مخاطب سخنان رحیم پور کدام گروه هستند؟

سید صادق شیرازی فرزند سیدمهدی شیرازی است که در روز ۲۰ ذی‌الحجه ۱۳۶۰ قمری در کربلا متولد شد. پدرش سیدمهدی از نوادگان مرحوم میرزای شیرازی، صاحب فتوای تحریم تنباکو بود.  سید مهدی در محضر برخی علما و مراجع در کربلا، نجف و کاظمین علوم اسلامی را فراگرفت. او دارای شش پسر به نام‌های محمد، علی، حسن، حسین، صادق، مجتبی و هفت دختر بود، که البته از پسران علی و حسین و یکی از دختران در سنین کودکی فوت کردند. پس از وفات سیدمهدی شیرازی در سال ۱۳۲۹، سیدصادق، سیدحسن و سیدمجتبی اعلام اجتهاد کردند و برادرشان سید محمد را نیز مرجع تقلید نامیدند.
سیدحسن به سوریه و لبنان رفت و در آنجا با امام موسی صدر آشنا شد. او در ابتدا روابط خوبی با امام موسی برقرار کرد اما خیلی زود بعلت تفکراتش با  او دچار اختلاف شد و کار به جایی کشید که امام (ره) پرداخت سهم امام به طلاب و شاگردان سیدحسن را حرام اعلام کردند. سیدمجتبی شیرازی هم در دوران پهلوی به ایران آمد ولی با پیروزی انقلاب اسلامی، لندن را برای اقامت انتخاب کرد.

به گزارش سایت فتن ٬ مأموران ساواک حتی در گزارش مورخ ۵۷/۴/۱۰ به عوامل خود پیشنهاد می‌کنند که در مقابل قدرت سید موسی صدر در سوریه و زینبیه، برای قدرت‌گیری سید حسن شیرازی تلاش کنند تا از این طریق انقلابیون ایران، به‌ویژه محمد منتظری و یارانش از زینبیه طرد شوند.

این مأمور ساواک می‌نویسد: «سید حسن شیرازی سال‌ها زینبیه را در اختیار داشت ولی به واسطه اختلافاتی که با موسی صدر پیدا کرد، با توجه به روابط موسی صدر با حافظ اسد، شیرازی را از زینبیه بیرون کردند و اشکال‌تراشی‌هایی بابت اقامت شاگردانش نمودند و اکنون زینبیه مرکز ملاقات مخربین مخصوصا دار و دسته منتظری است. چنانچه بتوان شیرازی را تقویت نمود، تا مورد حمایت دولت سوریه قرار گیرد و مجددا زینبیه در اختیار وی باشد، شیرازی و شاگردانش می‌توانند مزاحمینی برای منتظری و اطرافیانش باشند.»

مصطفی چمران هم ،در نامه‌ ای از سید شیرازی گلایه می‌کند. چمران به امام صدر نوشته بود: «… ما به علت هدف مقدس استراتژی خود که دفاع از مقاومت فلسطین و آزاد کردن فلسطین است، با همه بدی‌ها که از چپ و مقاومت دیده‌ایم همچنان به آنها وفاداریم و از این بابت نیز ثمنی سنگین می‌پردازیم و مورد بغض و توبیخ عده زیادی از مردم عادی جنوب قرار می‌گیریم. در چنین محیط نامساعدی، سید حسن شیرازی به همکاری با «کامل اسعد» شروع به فعالیت کرده و شیخ‌های زیادی را با پول خریده و عده‌ای اوباش را نیز مسلح کرده و برای خود سازمانی به وجود آورده است و دولت لبنان نیز به شدت او را تقویت می‌کند تا امام را بکوبد و سید حسن را سماحه الإمام سید حسن شیرازی می‌نامند(لقبی که فقط برای رئیس مجلس شیعی اعلی است) و در رادیو و تلوزیون گنده‌اش می کنند و نخست وزیر و دیگران او را می‌پذیرند تا درباره دفاع از شیعه و جنوب صحبت کند…» (خاطرات صادق طباطبایی، ص ۳۷۷)چمران در جایی دیگر نیز بر سید حسن شیرازی طعن می‌زند و می‌گوید: «… عده‌ای از مسلمانان قشری و متعصب را به دور خود جمع می‌کند و با جنگ تبلیغاتی اعصاب ما را ناراحت می‌نمایند و شهدای ما را مسخره کرده، می‌گویند شهید نیستند زیرا فتوایی برای قتال از مرجع -که لابد همان سید حسن شیرازی است- وجود ندارد…» (خاطرات صادق طباطبایی، ص ۳۷۸) او با این بیان، مخالفان اصلی خود را از طرفداران آیت الله شیرازی می‌داند.

امام خمینی پرداخت هرنوع سهم امام به سید حسن شیرازی را حرام اعلام کردند

«[امام] خمینی فتوی داده است که پرداخت هر نوع سهم امام به حوزه علمیه زینبیه و شاگردان سید حسن شیرازی حرام است و به دستور خمینی در آینده هیچ نوع حقوقی به طلبه‌هایی که نزد سید حسن شیرازی درس می‌خوانند پرداخت نخواهد شد و به همین دلیل حوزه علمیه سید حسن شیرازی در زینبیه و در دمشق با مشکلات زیادی روبه‌روست و بسیاری از طلبه‌های پاکستانی و افغان‌ها ناچار شده‌اند سوریه را برای همیشه ترک نمایند. علت مخالفت خمینی با شیرازی ناشی از اقدامات سید موسی صدر است و چون سید موسی صدر با کمک شیخ نصرالله خلخالی توانسته است اعتماد خمینی را جلب نماید با قطع درآمد سید حسن شیرازی از سهم امامی که خمینی قبلا برای او می‌فرستاد شیرازی را در شرایط بسیار بدی قرار داده و بیش از پیش دشمنی و اختلاف بین موسی صدر و سید حسن شیرازی تشدید یافته است و در شرایط فعلی شیرازی ناچار خواهد شد برای ادامه اقامت خود در لبنان و سوریه فکر دیگری نموده و شاید مجبور شود این منطقه را ترک نموده و به منطقه دیگری و احتمالا به خلیج فارس برود زیرا برادر او در کویت دارای نفوذ و قدرتی است که می‌تواند کمک‌های مؤثری به وی بنماید.» (یاران امام به روایت اسناد ساواک، ج ۱۷، امام موسی صدر، ص ۱۷۹)

 اسناد را در این لینک ببینید

سیدصادق شیرازی اما به همراه برادرش سیدمحمد در سال ۱۳۴۹ هجری شمسی به کویت رفت؛ آنها  پس از پیروزی انقلاب اسلامی به ایران آمدند و ساکن قم شدند. سید صادق پس از اقامت در در قم اقدام به راه اندازی جریان کربلایی‌ها موسوم به جریان شیرازی ها کرد. جریانی متشکل از عده‌ای از روحانیون که درجه علمی بالایی نداشتند و برای مرجعیت سیدمحمد نیز بسیار تلاش کرده بودند. پس از فوت سیدمحمد در سال ۱۳۸۰ با حمایت این جریان سیدصادق اعلام مرجعیت کرد. جریان شیرازی‌ها همچنین مراسم تشییع جنازه سیدمحمد را تبدیل به میتینگی سیاسی برای مخالفت با نظام اسلامی کردند و در حالی که قرار بود سیدمحمد به فرموده رهبر انقلاب در حرم حضرت معصومه(س) دفن شود آنها مانع از انجام آن شدند و سرانجام با دخالت نیروهای امنیتی به این ماجرا قائله داده شد.
‌آیت‌الله سیدمحمد شیرازی در اواخر عمرش تاکید بسیاری بر لزوم راه اندازی شبکه ماهواری و انجام امور تبلیغی از این طریق داشت. پس از فوت او همین امر بهانه‌ای شد تا صادق شیرازی راه‌اندازی شبکه های ماهواره ای را در دستور کار خود قرار دهد. این جریان هم اکنون دارای نزدیک به بیست شبکه ماهواره ای و بسیاری سایت اینترنتی است که برخی از آنها از درون ایران و البته بسیاری از آنها نیز از لندن مدیریت می شوند. این شبکه ها در طی شبانه‌روز به زبان‌های فارسی، انگلیسی، عربی و ترکی در حال ترویج دیدگاه‌های فرقه شیرازی‌ها هستند.
مدیریت یکی از این شبکه‌ها را یک روحانی کویتی به نام یاسر حبیب بر عهده دارد. او داماد سید مجتبی شیرازی است برادر سیدصادق است که هم اکنون در لندن زندگی میکند. یاسر حبیب زمانی که به علت عقاید افراطی خود در کویت به ۱۵ سال زندان محکوم شده بود، با فشار انگلیسی‌ها آزاد شد و به لندن پناه برد.
او پس از حضورش در انگلیس به گسترش فعالیت‌های تبلیغی خود علیه اهل سنت ادامه داد.
در رمضان ۱۴۳۱ قمری و در سالروز وفات عایشه همسر پیامبر اکرم(ص)، یاسر حبیب مجلسی در لندن برگزار کرد و در آن به فحاشی علیه عایشه پرداخت. شبکه‌های ماهواره ای او نیز این مراسم را بصورت  کامل پخش کردند.
پس از این اتفاقات رهبر معظم انقلاب در پاسخ به استفتایی از سوی علمای شرق عربستان، با صدور فتوایی هر گونه اهانت به نمادهای اهل سنت از جمله همسران پیامبر را حرام اعلام کرد پس از آن بود که این جریان مخالفت علنی با جمهوری اسلامی و حمله به بسیاری از مراجع تقلید و شخصیت‌ها از جمله آیت‌الله مکارم شیرازی، آیت‌الله سیستانی و سیدحسن نصرالله را در دستور کار خود قرار داد.

دیدگاه‌های شیرازی‌ها چیست؟

این فرقه و رسانه‌های زنجیره‌ای آن در ایام محرم اقدام به ترویج شنیع‌ترین مسائل با عنوان شعائر حسینی میکنند به طوری که باعث وحشت بسیاری از مردم دنیا از شیعیان شده‌اند؛ برخی از این اقدامات قمه زدن، با زنجیر تیغ‌دار به بدن زدن، راه رفتن بر روی خار هستند. این جریان همچنین علاوه بر دهه محسنیه اقدام به ایجاد ایام دیگری نیز کرده‌اند؛ از جمله ایام شهادت خاتم الانبیاء صلی الله علیه واله وسلم، ایام تشکیل شورای شوم سقیفه ملعونه و نقض بیعت غدیر،  ایام سه بار هجوم به خانه وحی و به آتش کشیدن آن،  ایام ضرب و شتم حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها، ایام غصب فدک و واقعه جانکاه کوچه، ایام ارتداد امت  یکی دیگر از اقدامات این جریان نام‌گذاری هفته برائت! در مقابل هفته وحدت است بطوری که در مقابل بزرگداشت هفته وحدت که از ۱۲ تا ۱۷ ربیع است، ایام ۹ تا ۱۵ ربیع‌الاول را هفته برائت نامیده است.
اما در کنار همه این موارد شاید اصلی‌ترین هدفی که این جریان دنبال میکند، جدایی دین از سیاست است؛ هدفی که پایه آن را در هیأت‌های عزاداری قرار داده‌اند و در این راستا حتی حمایت‌های مالی از هیأت هایی که اهداف آنها را اجرا میکنند نیز بعمل می‌آورند.

 مواضع شیرازی‌ها در فتنه ۸۸

خانواده شیرازی در جریان فتنه ۸۸ نیز نه تنها جریان اقدامات جریان فتنه را محکوم نکردند بلکه به حمایت از آن نیز پرداختند.
سید صادق شیرازی در سخنرانی خود که در تاریخ ۲۸ صفر ۱۴۳۱ در قم ایراد شد با استفاده ازکلماتی ناشایست اقدام به توهین به شخصیت‌های برجسته نظام کرد که متن سخنان وی در برخی از سایت‌های حامی وی موجود است. این جریان همچنین در تناقضی آشکار با ادعای ارادت خود به ائمه اطهار(ع)، هنگامی که فتنه گران اقدام به توهین به شعائر حسینی کردند نسبت به آن سکوت کرد.
کار حتی به جایی کشید که مسئول دفتر وی محمد حنافروش، مدیرمسئول شبکه جهانی امام حسین و سید حسین شیرازی فرزند او نیز به خاطر حمایت از فتنه‌گران در سال ۸۸ و ترویج خرافات در شبکه‌های جهانی نیز مدتی بازداشت شده بودند.

موضع امام خمینی(ره) و آیت‌الله خامنه‌ای درباره اسلام آمریکایی و تشیع انگلیسی

امام خمینی در دوسال آخر حیاتشان واژه “اسلام آمریکایی” را بیان و به تشریح ویژگی‌های آن پرداختند. ایشان همچنین با بیان اینکه راه مبارزه با اسلام امریکایی از پیچیدگی خاصی برخوردار است، خواستار روشن شدن تمام زوایای آن توسط علما و حوزه‏های علمیه شدند.
رهبر انقلاب هم در سال‌های پس از رحلت امام خمینی(ره) به تببین ویژگی‌های اسلام آمریکایی و در مقابل آن به تبیین ویژگی‌های اسلام ناب محمدی پرداختند.
ایشان طی سخنانی در تاریخ بیستم شهریور ۱۳۹۲ فرمودند: “(دشمنان اسلام) خوب فهمیدند که اگر در دنیای اسلام مذاهب اسلامی گریبان یکدیگر را بگیرند و کشمکش با همدیگر را شروع کنند، رژیم غاصب صهیونیست نفس راحتی خواهد کشید؛ این را خوب فهمیدند، درست فهمیدند؛ لذا از یک طرف گروه‌های تکفیری را به راه میاندازند که نه فقط شیعه را تکفیر کنند، بلکه بسیاری از فِرق
اهل سنّت را هم تکفیر کنند؛ از آن طرف هم یک عدّه مزدور را به راه بیندازند که برای این آتش هیمه فراهم کنند، بنزین روی آتش بریزند؛ که میبینید، میشنوید، یا خبر دارید. وسائل ارتباط جمعی و رسانه در اختیار اینها میگذارند؛ در کجا؟ در آمریکا! در کجا؟ در لندن! آن تشیّعی که از لندن و از آمریکا بخواهد برای دنیا پخش بشود، آن تشیّع به درد شیعه نمیخورد.”
حضرت آیت الله خامنه ای در سال ۸۲ و در دیدار  اعضای هیأت رزمندگان اسلام نیز  به تلاش برخی فرقه‌ها برای جدا کردن دین از سیاست در هیأت های عزاداری اشاره کردند و فرمودند: هیئتها نمیتوانند سکولار باشند؛ هیئتِ امام حسینِ سکولار ما نداریم! هرکس علاقه‌‌مند به امام حسین است، یعنى علاقه‌‌مند به اسلام سیاسى است، اسلام مجاهد است، اسلام مقاتله است، اسلام خون دادن است، اسلام جان دادن است؛ معناى اعتقاد به امام حسین این است. اینکه آدم در یک مجلس روضه یا هیئت عزادارى مراقب باشد که مبادا وارد مباحث اسلام سیاسى بشود، این غلط است./نسیم

آیت الله سید محمد شیرازی

امام جماعت حرم امام حسین (ع) بود. هنگامی که امام خمینی به نجف تبعید شد، به استقبال ایشان رفت و اصرار کرد تا امام (ره) یک هفته در کربلا بماند و امامت جماعت حرم را به عهده بگیرد. امام (ره) نیز توصیه او را پذیرفت. در این مدت، آیت الله سید محمد شیرازی،‌پشت سر امام خمینی (ره) نماز می خواند.

بعد از وفات حضرت آیت الله حکیم، کم کم اسمش (به عنوان «مرجع تقلید» جدید) سر زبان ها افتاد. اما «آیت الله سید محمود شاهرودی» در بیانیه ای اعلام کرد که او «مجتهد» نیست، زیرا استادش (شیخ یوسف حائری) در نوشته ای صراحتا گفته است که «سید محمد شیرازی» به حد «اجتهاد» نرسیده است. «آیت الله خوئی» نیز بیانه ای داد و حتّی گفته بود که «وجوهاتِ»  (خمس و زکات) خودتان را به این «سید» ندهید، زیرا که این «سید» شبه ناک (مشکوک) است. (شدت مخالفت «آیت الله خوئی» با «سید محمد شیرازی» در حدی بود که وقتی که گروهی از مردم «کویت»، نزد «امام خمینی» (ره) آمدند و درباره «مرجعیت» آقای «سید محمد شیرازی» سوال پرسیده بودند، «امام خمینی» (ره) نه در «تایید» و نه «رد» او، حرفی نزده بود، «آیت الله خوئی» (ره) قدری از «امام» (ره) دلخور شده بود که چرا صریحا نظر «مخالف» نداده بودند.)

بعد از این حزب «بعث» در «عراق» (که «صدام» نیز یکی از اعضای این «حزب» بود) حکم «اعدام» وی را صادر کرد، به «کویت» رفت. اما مدتی بعد از «پیروزی انقلاب اسلامی» (سال ۵۸) به «ایران» آمد.

هنگامی که در «کویت» بود، طرافیان ایشان، شروع کردند به حمله کردن به «امام خمینی» (ره) و «تهمت» زدن به ایشان. حتّی در برخی مواقع «امام» (ره) را «فاسق» (کسی که بدون پروا «گناه» می کند) و «کافر» می نامیدند. همچنین برخی از طرفداران «امام خمینی» (ره) که برای «سخنرانی» به «کویت» می رفاتند (مانند آقای «فردوسی پور» و «محتشمی») می گفتند که خانه «آیت الله سید محمد شیرازی» پاتوق ساواکی ها شده است و خودِ ایشان نیز به ما گفته بود که دست از «مبارزه» و «انقلاب» بردارید! این «هجمه» ها، حتّی بعد از آمدن ایشان به «قم»، ادامه داشت.

در مقابل، «امام خمینی» (ره) همواره احترام ایشان را حفظ می کرد (و همان طور که گفتیم، هنگامی که بعضی «کویتی» ها درباره «اجتهاد» آیت الله سید محمد شیرازی از «امام» (ره) سوال پرسیدند، ایشان جوابی نداند) و حتّی نقل شده است که بعد از آمدن «آیت الله سید محمد شیرازی» به «قم»، شخصا «امام خمینی» (ره) به استقبال ایشان رفت. (در حالی که ایشان به طور عادی، به استقبال شخصی نمی رفتند)

در وقت جنگ ایران و عراق، به عراقی ها پیام داد که رهبرتان امام خمینی (ره) است، اما عجیب آن بود که مرگ «آیت الله سید مطفی خمینی» (ره) (فرزند امام (ره) ) را ساخته و پرداخته خودِ انقلابیون ایرانی می دانست!

در پایان عمر به دلیل موضع هایی که علیه ایران و ولایت فقیه گرفتند، در خانه حصر شدند که تا پایان عمر ایشان ( حدود ۲۰ سال ) ادامه داشت.

بنده حقیر از یک منبع آگاه پرسیدم که دلیل حصر شدنشان چه بود؟ وی جواب داد: این اواخر ( که درسشان شلوغ بود ) با شیعیان عراق رابطه برقرار می کردند و کار به جایی می رسید که آن عراقی ها، بعد از اتصال به ایشان به گونه ای در مقابل نظام اسلامی ایران قرار می گرفتند. لذا عضی از اعضای حزب «الدعوة» ( در عراق ) شدیدا به ایشان متمایل شد.

این مسئله موجب شد که طلاب انقلابی به درس ایشان نروند و به دیگران نیز بگویند. بعد از این که درس ایشان خلوت شد و از قضیَه با خبر شدند، «انتقاد» هایشان را (که تا قبل بیشتر «مخفی» و «خصوصی» تر بود) به طور «علنی» و «تند» بیان کنند.

در نتیجه (با توجه به زمان حسّاس «جنگ تحمیلی» و بعد از «جنگ») احتمال می رفت که این «صحبت» های «تند»، موجب «آشوب» و «فتنه» شود.

سرانجام در سال ۱۳۸۰ از دنیا رفتند و در حرم حضرت معصومه (س) دفن شدند.

ولی متاسفانه باز هم «خانواده شیرازی» در تشیع جنازه، کم کم فضا را سیاسی کردند، تا جایی که «نیروی های نظامی» - برای امنیت و آرامش – مجبور شدند که خودشان جسد «آیت الله سید محمد شیرازی» را (در وسط مراسم) بردارند و به محل دفن ببرند..[۲]