آموزش مناظره با تشیع انگلیسی و اسلام آمریکایی

حجت الاسلام مصلحی وزیر اسبق اطلاعات، با بیان اینکه همانگونه که امروز مقام معظم رهبری از وجود شیعه انگلیسی نام می‌برند در دوران جنگ نیز این جریان در حوزه‌ها مشغول فعالیت بود، گفت: انگلیسیها آن موقع هم به دنبال تاثیر و نفوذ در حوزه‌ها بودند و مجموعه ای که امروز آنها را به نام تشیع انگلیسی می‌شناسیم در آن زمان هم بودند و ما در قم با آنها درگیری داشتیم.

وی افزود: تشیع انگلیسی برای جلوگیری از حرکت‌های مردمی تلاش‌ می‌کرد؛ هرچند در مقطعی از دفاع مقدس این جریان قدرت بروز و ظهور نداشت اما تلاش‌های پشت پرده آنها ادامه داشت. 

عبارت "شعائر حسینی" اصطلاحی است که آن‌ها برای اعمالی نظیر «قمه زنی»، «خودزنی با تیغ»، «توهین به مقدسات سایر مذاهب» و... به‌کار می‌برند. حسینیه‌ای بزرگ و لوکس با مدیریت تشیع لندنی در لندن افتتاح شده است. شبکه موسوم به امام حسین (ع) وابسته به جریان شیرازی، ضمن اعلام خبر افتتاح این حسینیه در لندن، تأکید کرد: «در این حسینیه "شعائر حسینی" در آزادی کامل برگزار خواهد شد.» عبارت "شعائر حسینی" اصطلاحی است که جریان شیعه انگلیسی با مصادره به مطلوب آن، برای اعمالی نظیر «قمه زنی»، «خودزنی با تیغ»، «توهین به مقدسات سایر مذاهب» و... استفاده می‌کند. عناصر وابسته به این جریان قبلا حسینیه‌ای کوچکتر در لندن در اختیار داشتند. آن‌ها در پایتخت انگلیس با استفاده از تلویزیون ماهواره‌ای موسوم به فدک، مرام خود را ترویج می‌کنند.

حتما تا به حال دیده اید که طرفداران شیرازی در شبکه های اجتماعی حامیان وحدت اسلامی و انقلابیون ایران را «بتریه» خطاب می‌کنند اما واقعا چرا آنها ما را بتریه می دانند و اصلا بتریه یعنی چه؟؟

اجازه بدهید ابتدا آنچه از فرقه بتریه و ارتباطش با آخرالزمان روایت شده است را بررسی کنیم:

« بتریه » که در عراق بر ضد امام مهدی عج خروج مى کنند ، شتابان علیه امام موضع مى گیرند و به سبب برخوردى که از امام در مدینه شنیده اند ، مى کوشند که مانع ورود امام به عراق شوند .

دلائل الامامه از امام باقر(علیه السلام) از ابو جارود آورده است : پس از آنکه سیصد و سیزده نفر با وى بیعت مى کنند ، به مدینه مى رود و مردم روانه مى شوند (و جهاد مى کنند) تا خدا راضى شود ، سپس هزار و پانصد قریشى که همگى زنازاده اند را مى کشد . . . آن گاه به کوفه مى رود ، شانزده هزار « بتریه » از آن جا بیرون مى آیند که غرق در سلاح و قاریان قرآن و فقیه دین اند

بر خلاف تصور برخی از ارادتمندان به آستان بیت شیرازی ها، دیدگاه اصلی آیت‌الله سید صادق شیرازی در زمینه ولایت‌فقیه، همان «شورای فقهای مراجع» است نه ولایت فقیه به معنای رایج آن! وی در این زمینه معتقد است: «اسلام براى جلوگیرى از ظلم، استبداد و خودکامگى شیوه حکومت وراثتى، سلطنتى و تک حزبى را کنار گذارده و مقدّرات اداره کشور اسلامى را نسبت به غیرمعصومین به صورت شورا، اکثریت آراء و تعدّدیت، در کف با کفایت شوراى فقهاى مراجع که تنها نهاد داراى مقام پیشوایى شرعى در اسلام بعد از امامان معصوم مى­باشد قرار داده است.» 

اما به دلایل متعددی این نظریه نه عقلانی است و نه شرعی!!

آیا برائت به معنای سب و لعن و شتم است؟ اگر کسی چنین اعمالی را انجام ندهد برائت ندارد؟ تفاوت «برائت» و «اظهار برائت» در چیست؟

امام صادق(ع) به شیعیانش سفارش می کند:

"با اهل سنت به خوبی رفتار کنید. معاشرت شما با آنان به قدری پسندیده باشد که شما را به عنوان پیشنماز و مؤذن بپذیرند و با دیدن شیعیان و خوبی هایشان به ستایش از امامان(ع) بپردازند".

(شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 383)

پس تولی و تبری چه میشود؟

ج: اهل سنت به گروه های مختلفی تقسیم می شوند و هر یک از جهت اعتقادی دنبال اهداف و برنامه های خاص خویشند، همه آنها مدافع دشمنان اهل بیت نیستند؛ آنان نوعا محب اهل بیت (ع) هستند البته آنان، به امامت و عصمت ائمه (ع) معتقد نیستند. ائمه (ع) ، شیعیان خود را تشویق می‌نمودند که در نماز جماعت آنان شرکت کنند؛ از بیماران آنان عیادت نمایند. برخی از ائمه (ع) نیز در نماز جماعت آنان شرکت می کردند. برای مصلحت اسلام و جلوگیری از ضعف و تفرقه و ایستادگی در برابر دشمنان اسلام باید با انان به خوبی رفتار کرد و با حفظ عقیده خود به مقدسات آنان توهین نکرد و در اجتماعات با آنان بود.
چون مصلحت اسلام چنین اقتضا می‌کند و باید مصالح اسلام را بر هر چیز مقدم داشت.
طبیعی است اگر شیعیان به پیشوایان آنان ناسزا گویند، نه تنها نمی‌توانند پیشنماز آنان گردند، بلکه به کلی مطرود آنان می‌گردند.
معنای تولّی و تبرّی به صورت روشن آن است که با دوستان خدا پیوند دوستی داشته باشیم .از کسانی که دشمنان خدا هستند، یعنی از افراد ظالم و فاسد و پیروان آن ها دوری نمائیم.

وقتی عده ای می گفتند، شاه هم شیعه است/ آزادی بقیع مهمتر است یا آزادی قدس؟

روزی یک «یهودی» و یک «مسلمان» با هم اختلاف کردند ولی «حق» با «یهودی» بود. «مرد یهودی» پیشنهاد داد که نزد حضرت «محمد» (ص) بروند تا بین آنان قضاوت کند. اما «مسلمان» (که می دانست «پیامبر» (ص) بر اساس «عدالت» داوری می کند) قبول نکرد و گفت نزد «کعب بن اشرف» (یکی از بزرگان «یهود» بود) برویم. زیرا می خواست به او «رشوه» بدهد تا «برنده» شود.

این جا بود که آیه نازل شد که بعضی ها، ادعای مسلمانی دارند و به جای «مخالفت با طاغوت»، «داوری» را به او می دهند![۱]

در داستان بالا، «قرآن» رفتار یک «مسلمان» را رد می کند و «حق» را به «یهودی» می دهد! یعنی اگر یک «مسلمان»، بر اساس «عدالت» رفتار نکند، اولین کسی که او را محکوم می کند، خودِ «اسلام» و «قرآن» است.

برعکس، اگر یک «یهودی»، بر اساس «عدالت» حکم کند، اولین کسی که از او دفاع می کند، «اسلام» و «قرآن» می باشد.

لذا «قرآن» دعوا بین «مسلمان» و «غیر مسلمان» را مطرح نمی کند، بلکه دعوا بین «مستکبر» و «مستضعف» را مطرح می کند.

اما متاسفانه، «وهابی های تکفیری» فکر می کنند که دعوا بین «مسلمان» و «غیر مسلمان» است! یا بین «شیعه» و «سنی» است. برای همین، اگر کسی «شیعه» بود (هر چند «عادل» باشد) باید کشته شود و اگر کسی «وهابی» باشد (هر چند «ظالم» باشد) باید بماند.

بعضی «شیعه» ها نیز همین فکر را دارند. در زمان «شاه» می گفتند که «محمدرضا پهلوی»، «شیعه» است! (هر چند «ظالم» باشد!) او را سرنگون نکنید! اگر او رفت،‌ ممکن است «غیر شیعه» بیاید!!

این افراد را قبلا «طرفداران انجمن حجتیّه» می نامیدند و امروزه بیشتر به نام «شیعه انگلیسی» مطرح می کنند. آنان به «امام خامنه ای» فشار می آوردند که چرا از «فلسطین» حمایت می کنید؟! مگر «سنی» نیستند؟! («مظلوم» باشند که باشند! به ما چه مربوط است!)