می شه گفت بیشتر ما ها فتنه سال ۸۸ رو به یاد داریم تمام او تظاهرات ها رو و او خراب کاری ها رو مخصوصا توی رشت داخل خیابان تختی این تظاهرات اول با حضور مردم و ضد انقلاب بود و بعد از سخنرانی امام خامنه ای در نماز جمعه مردم از اون ها جدا شدند و کسایی که در تظاهرات باز هم حاضر می شدند یه عده خراب کار بودند که در هر روز و مناسبتی تظاهرات می کردند تا اینکه محرم شد و اونها توی روز عاشورا شروع کردند به پایکوبی و رقص و آتش زدن پرچم های عزاداری محرم و این شد که مردم دیدند دیگر بحث سر سیاست نیست بحث سر امام حسین هست و پرچم های امام حسین و این شد که حادثه ۹ دی شکل گرفت و در برخی از شهر ها هم زودتر این کار انجام شد.

در فتنه جدیدی که دشمن رقم می زند طرف مقابل شما زن بی حیا و بی حجاب نیست مرد غرب زده و هوس باز نیست، حالا شما باید جلوی آدم های هیئتی بایستی و از نظام دفاع کنی از کسایی که مداحی می کنن برای حسین بن علی (ع) از ساداتی که پیرو این فتنه هستن شما باید نگذارین که به نظام آسیب بزنن اشخاصی در جلوی شما قرار می گیرند که در قیافه اون ها فقط می تونی عبادت رو مشاهده کنی و بس و این مثل حادثه صفین هست که نمی دونی با علی بمانی یا با قرآن بجنگی.

سیره ی امام صادق علیه السلام در مناظره

 بخشی از کتاب «توحید مفضل» درباره ی اخلاق مناظره ی امام جعفر صادق علیه السلام و توصیف زیبای نحوه ی مناظره ی ایشان با اهل جدل!!

ابن ابی العوجاء گفت: «در اطراف محمد بیش از این بحث نکنیم، من هنوز نتوانسته ام معمای شخصیت این مرد را حل کنم. بهتر است بحث را در اطراف مبدا اول و آغاز هستی که محمد پایه دین خود را بر آن گذاشت دنبال کنیم.» آنگاه ابن ابی العوجاء برخی در اطراف عقیده مادی خود - مبنی بر اینکه تدبیر و تقدیری در کار نیست، طبیعت قائم به ذات است، ازلا و ابدا چنین بوده و خواهد بود - صحبت کرد.

همینکه سخنش به اینجا رسید، مفضل دیگر طاقت نیاورد، یکپارچه خشم و بغض شده بود، مثل توپ منفجر شده فریاد بر آورد: «دشمن خدا! خالق و مدبر خود را که تو را به بهترین صورت آفریده انکار می کنی؟! جای دور نرو، اندکی در خود و حیات و زندگی و مشاعر و ترکیب خودت فکر کن تا آثار و شواهد مخلوق و مصنوع بودن را دریابی...»

ابن ابی العوجاء که مفضل را نمی شناخت، پرسید:

 «تو کیستی و از چه دسته ای؟ اگر از متکلمینی، بیا روی اصول و مبانی کلامی با هم بحث کنیم. اگر واقعا دلائل قوی داشته باشی ما از تو پیروی می کنیم. و اگر اهل کلام نیستی که سخنی با تو نیست. اگر هم از اصحاب جعفر بن محمدی، که او با ما این جور حرف نمی زند، او گاهی بالاتر از این چیزها که تو شنیدی از ما می شنود، اما هرگز دیده نشده از کوره در برود و با ما تندی کند. او هرگز عصبی نمی شود و دشنام نمی دهد. او با کمال بردباری و متانت سخنان ما را استماع می کند. صبر می کند ما آنچه در دل داریم بیرون بریزیم و یک کلمه باقی نماند. در مدتی که ما اشکالات و دلائل خود را ذکر می کنیم، او چنان ساکت و آرام است و با دقت گوش می کند که ما گمان می کنیم تسلیم فکر ما شده است. آنگاه شروع می کند به جواب، با مهربانی جواب ما را می دهد، با جمله هایی کوتاه و پر مغز چنان راه را بر ما می بندد که قدرت فرار از ما سلب می گردد. اگر تو از اصحاب او هستی مانند او حرف بزن.»

آری اگر از اصحاب امام جعفر صادق علیه السلام هستیم باید مانند او حرف بزنیم و مانند او مناظره کنیم!!