این جریان ظاهراً برائی که –به حق- سنگ محبت و ولایت اهلبیت (ع) را به سینه می‌زنند و بعد –به باطل- نتیجه میگیرند که «وحدت بین شیعه و سنی معنا ندارد» را درک نمی‌کنم! بله؛ لعنت خدا بر کسیکه فضائل بی‌کران امیرالمؤمنین(ع) را در گفتار یا رفتار کتمان کند. اما سال‌هاست دربرخورد با چنین تفکری، فقط چند سؤال پرسیده ام که هیچ‌وقت جوابی نگرفته ام:
- واقعاً چرا امیرالمؤمنین (ع) بیست و پنج سال «خار در چشم و استخوان در گلو» سکوت کردند؟
- آیا کمتر از ما بر فضائل خویش آگاه بودند؟!
- یا کمتر از ما بر اهمیت منصب خویش (جانشینیِ رسول‌الله ص) برای حفظ دین آگاهی داشتند؟!!
- یا اینکه –نعوذبالله- کمتر از ما دردِ دین داشتند؟!
- یا اینکه -نعوذبالله- از دَبدَبه و کَبکَبۀ اصحاب سقیفه ترسیده بودند که سکوت کردند؟!!
- یا چی؟!!
