سید صادق شیرازی، برادر بزرگتر خود مرحوم سید محمد شیرازی را مصداق روایت «ان العلما ورثه الانبیا» معرفی می کند و او را رهرو راه پیامبران الهی می داند. اما در یکی از سخنرانی هایشان سعی بر این دارند که جواز سب و دشنام را از آیات قرآن اثبات کند، و در سخنرانی خود بر این نکته تاکید می کنند، و می گویند کسانی که با جواز سب و دشنام خودداری می کنند، دچار تلبیس ابلیس یا شیطان شده است.
اما سیدمحمد حسینی شیرازی در کتاب( من فقه الزهراء)– علیها السلام- جلد دوم ص 437، افترا و دشنام‌گویی را ذاتاً حرام می‌داند و با استناد به آیۀ (وَ لاَ تَسُبُّواْ الَّذِینَ یدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیسُبُّواْ اللّهَ عَدْواً بِغَیرِ عِلْمٍ )
و همچنین فرمایش امیرمؤمنان: «إِنِّی أَکْرَهُ لَکُمْ أَنْ تَکُونُوا سَبَّابِینَ» بیان می‌کند که دشنام‌گویی و افترا، آثار سوء وضعی و تکوینی دارد و بازگشت آن‌ها به شخص دشنام‌گو خواهد بود.
