الف – نه تنها فرق است میان مرجع تقلید و حاکم حکومت اسلامی، بلکه فرق است میان «حکم» و «فتوا». چنان چه رعایت فتوای مجتهدی که مرجع تقلید است بر مقلدینش واجب می‌گردد، اما اگر مرجعی «حکم» کند، بر تمامی شیعیان و حتی مراجع واجب است که رعایت نمایند. (مانند حکم میرزای شیرازی در تحریم تنباکو).

ب – پس اگر مجتهدی به حکومت رسید،‌ اطاعت از فرامین حکومتی او بر همه مسلمین واجب می‌گردد، لذا وی «امام» یا رهبر همه‌ی آنهاست.

ج – امروزه در دنیا نزدیک به دو میلیارد مسلمان وجود دارد که قریب به 500 میلیون نفر از آنان را شیعیان تشکیل می‌دهند، لذا با توجه به این که اطاعت از «ولی امر مسلمین» یا همان «ولایت فقیه» بر همه واجب است، رهبری کل شیعیان جهان مسجل می‌باشد.

د – ممکن است سؤال شود که چرا ایشان را رهبر کل مسلمین «اعم از شیعه و سنی» می‌خوانیم؟ دقت شود که احکام مسلمانان اهل سنت نیز تصدیق کننده‌ی همین معنا می‌باشد که ذیلاً به چند سند اشاره می‌گردد:

-         اگر چه ظاهراً چنین است که اهل سنت خلافت هر حاکمی بر بلاد مسلمین را به عنوان «حکومت و حاکم اسلامی» قبول کرده‌اند، اما این معنا به اذهان عمومی آنها القاء شده است و کتب فقهی آنان تعاریف دیگری از خلیفه، امام و پیشوا و وجوب بیعت و اطاعت را بازگو می‌نماید:

-         عبدالرحمن الجزایزی می‌نویسد: تمام ائمه اتفاق دارند که امامت براى مسلمانان واجب است تا در پرتو آن شعایر دین برپا داشته شده و حق مظلوم از ظالم گرفته شود. (الفقه على المذاهب الاربعة، ج5 ، ص 317 – 316)

-         ابوالحسن على بن محمّد ماوردى (متوفاى 450 هـ.ق) مى گوید:

«اگر اهل حلّ و عقد براى تعیین امام تفحّص کنند تا کسى را بیابند که شروط امامت در او به طور اکمل جمع است، آن گاه با وى بیعت کنند، امامت براى او ثابت مى شود. از همین رو بر تمام مردم است که با وى بیعت کرده و التزام به اطاعت او دهند». (نظام الحکم فی الشریعه، ظافر قاسمى، ص 271).

-         قاضى عبدالجبار معتزلى (متوفاى 415 هـ.ق) مى گوید:

«اگر برخى از اهل حلّ و عقد کسى را به عنوان امام معرفى کردند، او امام مردم مى گردد و بر بقیه واجب است که امامت او را بپذیرند. از همین رو بیعت نکردن سایر افراد امّت در انعقاد امامت او تأثیرى ندارد; زیرا عقد امامت به مجرّد بیعت اهل حلّ و عقد تمام مى شود...» (مغنى، قاضى عبدالجبار، ص 303، جزء 20، قسم اول)

-         ابن تیمیه (متوفاى 728 هـ.ق) مى گوید:

«مقصود از امامت تنها به قدرت و سلطنت حاصل مى گردد و اگر با کسى بیعتى صورت گرفت، این قدرت و سلطنت براى او حاصل شده و او امام مردم است...» (منهاج السنه، ج 1، ص 141)

توضیح: کلیه مدارک فوق از سایت اطلاع رسانی آیت‌الله مکارم شیرازی اخذ گردیده است.

لازم به ذکر است که برخی از ائمه مذاهب اهل سنت (مانند ابوحنیفه – حنفی) بر این نظرند که اگر مسلمانی در یک گوشه‌ای از دنیا (حتی یک قصبه) از سپاه و دولتی برخوردار شد، حکومت اسلامی تشکیل شده است و بر همه‌ی مسلمانان واجب است که با او بیعت کنند و اگر نکنند باغی و طاغی هستند. (یعنی حکمشان قتل است).

با توجه به نکات فوق معلوم می‌شود که در همه‌ی مذاهب اسلامی (به غیر از وهابیت که مذهب نبوده و سازمان دست‌نشانده‌ی انگلیس است)، به محض آن که اهل حل و عقد (مجتهدین) امکان آن را پیدا کردند که در نقطه‌ای از جهان حکومتی برقرار نموده و بر اساس آرای خود شخصی را به عنوان حاکم برگزینند، وی رهبر، پیشوا و امام کلیه‌ی مسلمین می‌باشد و بیعت با او بر همگان واجب است.

در جهان هیچ کشور و دولتی به جز جمهوری اسلامی ایران از حکومت اسلامی برخوردار نمی‌باشد. چرا که بنا به فتوای مسلمانان اهل تشیع و تسنن، با صرف مسلمان بودن ملت، پادشاه یا رئیس دولت، حکومت اسلامی تشکیل نمی‌گردد. بلکه به حکومتی اسلامی اطلاق می‌گردد که از حاکم مجتهد و فقیه برخوردار باشد تا احکام اسلامی جاری شود.

در جمهوری اسلامی ایران، اهل حل و عقد (مجتهدین شیعه و سنی) در مجلسی به نام «خبرگان رهبری» جمع شده و حاکم مسلمین را انتخاب می‌کنند. پس منتخب آنها «رهبر مسلمانان جهان» می‌باشد.

 منبع : x-shobhe